Επιλεκτικό στην σίτιση καλούμε ένα παιδί (ή ενήλικα) που αρνείται συχνά τα
τρόφιμα ή τρώει τα ίδια τρόφιμα ξανά και ξανά. Η επιλεκτική διατροφή συνήθως
παρουσιάζεται στα νήπια (προσχολικά χρόνια). Πολλοί γονείς ανησυχούν ότι το
επιλεκτικό παιδί δεν καλύπτει τις θρεπτικές ανάγκες για την ανάπτυξή του.

Η επιλεκτική σίτιση αποτελεί ψυχιατρικό νόσημα;
Στις περισσότερες περιπτώσεις τα προβλήματα που παρουσιάζουν τα παιδιά με την
διατροφή τους και την σίτισή τους δεν αποτελούν ψυχιατρικά νοσήματα. Είναι
προβλήματα που ως εκ τούτου μπορούν να αντιμετωπιστούν μέσω εκπαίδευσης ή
σύντομης καθοδηγούμενης παρέμβασης.

Είναι φυσιολογική η επιλεκτικότητα στο φαγητό;
Η επιλεκτικότητα στο φαγητό είναι φυσιολογική. Η νεοφοβία (ο φόβος για το
άγνωστο φαγητό) δεν είναι. Τα περισσότερα φυσιολογικά αναπτυσσόμενα παιδιά
αρνούνται την εισαγωγή νέων τροφών στην αρχή. Ωστόσο, υπάρχουν τρόποι με
τους οποίους ξεπερνούν τις αναστολές τους.

Πότε η επιλεκτική σίτιση αρχίζει να αποτελεί σοβαρό πρόβλημα;
Η επιλεκτική διατροφή αρχίζει να αποτελεί ένα σοβαρό πρόβλημα όταν τα παιδιά
υποσιτίζονται ή τρώνε τόσο λίγο που επηρεάζει σοβαρά την ποιότητα της ζωής
τους.

Η επιλεκτική σίτιση είναι εκ γενετής ή επίκτητη;
Δεν ευθύνεστε εσείς για την άρνηση τροφής του παιδιού σας. Όλα τα παιδιά είναι
επιφυλακτικά με το άγνωστο φαγητό και χρειάζονται χρόνο για να μάθουν να το
απολαμβάνουν. Μερικά παιδιά είναι πιο επιφυλακτικά, αντιδρούν πιο αρνητικά σε
άγνωστα τρόφιμα, χρειάζονται περισσότερο χρόνο για να μάθουν και έχουν
μεγαλύτερη διαδρομή να διανύσουν. Αυτό είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστικό για τα
παιδιά του φάσματος του αυτισμού, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι όποιο παιδί
είναι επιλεκτικό ως προς την σίτισή του εντάσσεται στο φάσμα.

Η επιλεκτικότητα στην σίτιση είναι εγγενής;
Οι γονείς ανησυχούν για την μη αποδοχή των τροφίμων από τα παιδιά και είναι
ευνόητο ότι ανακουφίζονται όταν διαβάζουν έρευνες που πιστοποιούν τη γενετική
βάση για την προτίμηση των τροφίμων. Μερικά παιδιά είναι πιο-ευαίσθητα
γευστικά σε σχέση με άλλα. Μπορούν να ανιχνεύσουν την πικρή γεύση σε τρόφιμα
και μπορεί να είναι πιο επιρρεπή σε γλυκές και άλλες γεύσεις επίσης. Γενικά
υπάρχει μια έμφυτη τάση του ανθρώπου, προς τις γλυκιές και αλμυρές γεύσεις.
Μερικά παιδιά ιδιοσυγκρασιακά είναι πιο επιφυλακτικά σε νέες εμπειρίες,
συμπεριλαμβανομένων των τροφικών εμπειριών. Άλλα παιδιά διαγιγνώσκονται με
διαταραχές της αισθητηριακής ολοκλήρωσης, γεγονός που σημαίνει ότι έχουν
δυσλειτουργία στον έλεγχο των αρνητικών ερεθισμάτων γενικά και της άγνωστης
γεύσης και υφής ειδικότερα. Τα παιδιά στο φάσμα του αυτισμού επιθυμούν
ρουτίνα και ομοιότητα και δυσκολεύονται με τα άγνωστα τρόφιμα.

Η επιλεκτικότητα στο φαγητό είναι επίσης επίκτητη
Ωστόσο, τα παιδιά δεν χρειάζεται να είναι έρμαια των γενετικών τους προτιμήσεων.
Αυτό που καθορίζει ποιες γενετικές προτιμήσεις θα εκφραστούν είναι η
εκπαίδευση. Ακόμα και τα παιδιά που έχουν ιδιοσυγκρασιακά ή νευρολογικά
εμπόδια είναι σε θέση να μάθουν να τρώνε το φαγητό που τρώνε οι γονείς τους,
υπό την προϋπόθεση ότι έχουν τακτικές και χωρίς πίεση ευκαιρίες να μάθουν. Αυτό
σημαίνει ότι οι γονείς παρουσιάζουν τα τρόφιμα ξανά και ξανά, τα
συμπεριλαμβάνουν ως μέρος των οικογενειακών γευμάτων, οι γονείς τα τρώνε και
το απολαμβάνουν και επιτρέπουν στα παιδιά να πάρουν και να επιλέξουν τι θα
φάνε από ότι είναι διαθέσιμο στο τραπέζι την ώρα του οικογενειακού γεύματος. Οι
γονείς δεν πιέζουν τα παιδιά με κανέναν τρόπο για να φάνε: δεν επαινούν,
υπενθυμίζουν, απειλούν, επιβραβεύουν, χειροκροτούν ή παρακρατούν το
επιδόρπιο μέχρι το παιδί να φάει τα λαχανικά του. Δηλαδή, οι γονείς ακολουθούν
την φιλοσοφία του «επιμερισμού της ευθύνης»: καθορίζουν το τι, πότε και πού θα
φάει το παιδί και αφήνουν στα παιδιά το πόσο και το αν φάνε.